باعث بسي شگفتي است كه قوه قضائيه ايران روزنامه‌نگاران منتقد را در شمار «اراذل، اوباش، ولگردان و جانيان خطرناك» مي‌‌داند و مطابق شأن آنان با اهل قلم برخورد مي‌‌كند.

ايران امروز « بزرگترين زندان روزنامه نگاران » در خاورميانه است، سيزده روزنامه نگار در پشت ميله های زندان بسر می برند. 

استفاده از چشم‌بند، ضرب و شتم متهمان، تعيين تكليف نشدن متهمان و طولاني شدن مدت تحقيقات، زندان براي نوجوان 13 ساله به خاطر دزديدن يك مرغ در بدترين بازداشتگاه‌ها، نگهداري پيرزن متولد 1311 در زندان به‌خاطر ناتواني مالي، دستگيري زني به جاي شوهرش كه متهم به جرايم مواد مخدر و متواري است

ما را با دستبند و چشم بند به بازداشتگاه نظامي بردند و برخي از ما را تهديد به اعدام، محاکمه صحرائي و تجاوز جنسي و هتک حيثيت کردند؛

خانواده‌هاي شكات در شكوائيه ديگري اظهار نموده‌اند كه در پي يك ماه و نيم بازداشت موقت ... متوجه شده‌اند كه همسرانشان در شرايط سخت سلول انفرادي نگهداري مي‌شوند به نحوي كه بيمار، ضعيف و شديدا لاغر شده‌اند.

زجری که من در زندان پس از انقلاب کشيدم، در هيچ يک از زندان های گذشته دوره ی شاه نکشيدم

روز اعدام سر رسيدم، عاطفه با صداي بلند به قاضي گفت: اگر اين بار مرا عفو كني تا آخر عمر به نامحرم نگاه نمي كنم، اما قاضي خودش طناب دار را كشيد.

328 روز حبس انفرادي، 128 روز در سلول انفرادي به ابعاد 3/1 در 2 متر و 200 روز در سلول به ابعاد 3 در 6 متر

كميسيون اصل نود: انحلال نهضت آزادي و پلمپ اموال آن غيرقانوني است

نامه يك وبلاگ نويس شكنجه شده ، به رييس كل دادگستري تهران ، دراين 26 سال، يكبار گريبان يك شكنجه گر و زندانبان گرفته نشد.

زن ميانسالی را چنان زير ضربه گرفتند که استخوان دستش شکسته بود. شب به سراغش آمدند تا اعترافاتش را انگشت بزند. 

گزارش حاضر تحليلي است از نحوه کار دستگاه قضايي جمهوري اسلامي ايران، با توجه و ارجاع به تعهدات ايران در مقام کشوري که دولت آن يکي از معاهدان و طرف هاي تصويب کننده ميثاق بين المللي حقوق مدني و سياسي است